Πώς οι Λέξεις μας Επηρεάζουν την Αυτοεκτίμηση των Παιδιών

🧠 Γιατί η αυτοεκτίμηση των παιδιών ξεκινά από τις λέξεις μας

Καλωσορίζουμε τον Αύγουστο, έναν μήνα που φέρνει μαζί του στιγμές ηρεμίας και ξεκούρασης. Την ίδια στιγμή… μήπως αυτή η περίοδος είναι μια καλή ευκαιρία να σκεφτούμε πώς απευθυνόμαστε στα παιδιά μας;

Η επικοινωνία μας με τα παιδιά δεν είναι απλώς ανταλλαγή πληροφοριών. Είναι η βάση πάνω στην οποία χτίζουν την αυτοεκτίμησή τους. Κάθε λέξη, κάθε σχόλιο, έχει τη δύναμη να ενισχύσει ή να αποδυναμώσει την εμπιστοσύνη τους στον εαυτό τους.

👨‍👩‍👧 Ο ρόλος των γονιών στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησης

Τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στα μηνύματα που λαμβάνουν από το περιβάλλον τους, ειδικά από τους γονείς τους. Η συχνή κριτική ή η αρνητική γλώσσα μπορεί να δημιουργήσει αμφιβολίες και φόβους, περιορίζοντας την αυτοπεποίθησή τους.

Αντίθετα, λόγια που ενθαρρύνουν και αναγνωρίζουν την προσπάθεια χτίζουν γερές βάσεις για θετική αυτοεκτίμηση και διάθεση για πρωτοβουλίες.

🌱 Παραδείγματα θετικής επικοινωνίας

Μερικές μικρές αλλαγές κάνουν μεγάλη διαφορά:

• ❌ «Πάλι δεν τα κατάφερες;»
  ✅ «Δεν πειράζει, μπορούμε να το ξαναδοκιμάσουμε.»
• ❌ «Σταμάτα, δεν υπάρχει λόγος να κλαις.»
  ✅ «Καταλαβαίνω ότι στενοχωρήθηκες. Θες να μιλήσουμε;»
• ❌ «Είσαι ο καλύτερος!»
  ✅ «Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που το προσπάθησες.»

💬 Οι λέξεις που μένουν — και οι δεξιότητες που μεγαλώνουν

Στη Morphoses, βλέπουμε καθημερινά πόσο σημαντική είναι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε με τα παιδιά. Όταν νιώθουν ότι ακούγονται και υποστηρίζονται, η αυτοεκτίμησή τους ενισχύεται και καλλιεργούνται βασικές δεξιότητες όπως η ενσυναίσθηση, η συνεργασία και η αυτοπεποίθηση.

Και δεν είναι μόνο τα λόγια που μετράνε:

• Όταν ακούμε χωρίς να διακόπτουμε.
• Όταν παραδεχόμαστε τα λάθη μας.
• Όταν δεν βιαζόμαστε να διορθώσουμε τα πάντα.

☀️ Αυτό το καλοκαίρι… ας επιλέξουμε τις λέξεις που ενισχύουν

Δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειοι. Αρκεί να είμαστε λίγο πιο συνειδητοί.
Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο να σκεφτούμε τα λόγια που λέμε στα παιδιά μας. Γιατί τελικά, αυτό που μένει δεν είναι οι λέξεις — είναι το πώς τις έκαναν να νιώσουν.